Chronisch ziek in tijden van corona

Chronisch ziek zijn, betekent altijd extra voorzichtig zijn. Je bent immers kwetsbaar, vatbaarder voor infecties en vooral: de gevolgen zijn voor jou vaak ingrijpender. Waakzaamheid zit er na al die jaren goed ingebakken. Maar wat betekent het om te leven met een chronische ziekte wanneer er een wereldwijde pandemie woedt?

Vier februari 2020: het eerste bevestigde geval van corona wordt gemeld in België. Het gaat om een zakenreiziger die gerepatrieerd werd uit Wuhan, geen symptomen vertoond en al die tijd in quarantaine verbleef. Geen vuiltje aan de lucht voorlopig, denk je dan. Maar plots gaat het allemaal erg snel. Twaalf maart 2020 was de laatste keer dat ik met vrienden van een vzw een vergadering hield. We lieten netjes een stoel tussen, maar grapten nog wanneer iemand moest niezen en gaven vlotjes hapjes en drank door. De dag daarna kreeg ik plots een verontrustende telefoon van een vriend die in een voorziening voor mensen met een beperking werkt. Er was een patiënt in quarantaine geplaatst omdat die mogelijks besmet was met covid19. Of ik aub vanaf nu in mijn kot wil blijven. Mijn eerste reactie is nog dat dat helemaal niet kan: ik heb die avond bijeenkomst van het bijzonder comité van de sociale dienst. Maar gedurende die dag sijpelt de realiteit van wat een covid19-besmetting met mij zou kunnen doen toch binnen.

Twintig procent bedraagt mijn longfunctie nog, als ik in topvorm ben. Dat is inmiddels al enkele jaren zo. Toegegeven: ik had zelfs nooit verwacht dat ik het met die longfunctie zo lang zou uitzingen. Maar kijk: hier ben ik nog steeds! Toch heb ik netjes mijn administratie op orde voor het geval het noodlot dat toch toeslaat. Ik heb het met mijn familie en dichtste vrienden al vaak gehad over die laatste momenten en mijn afscheid. Een kwalijke verkoudheid, een griep,… alles kan te veel zijn voor iemand met zo weinig reserve als ik. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de ernstige problemen met mijn blaas en nieren die er met de regelmaat van de klok voor zorgen dat ik doodziek op de spoedgevallen beland. Maar op een gewone doordeweekse dag sta ik daar natuurlijk niet de hele tijd bij stil. Dat zou immers niet leefbaar zijn en bovendien niets aan de zaak veranderen.

Maar dan komt er plots een epidemie opzetten. Een bijzonder kwalijk longvirus, waarvan velen aanvankelijk onderschat hebben wat het zou aanrichten. Sinds 12 maart kom ik dus mijn kot niet meer uit, of dat is toch de bedoeling. Mijn hondjes uitlaten, probeer ik wel nog zoveel als mogelijk te doen. Maar dan nog is het voor een risicopatiënt niet zo evident contacten te beperken: mantelzorgers, verpleging, kinesisten, verzorgenden,… er komt behoorlijk wat noodzakelijk volk over de vloer. En wat met noodzakelijke doktersvisites in het ziekenhuis? Voor mijn verzorgenden aan huis zorgde is voor mondmaskers, handontsmetting en een schort. Mijn mantelzorgers beperken zelf heel erg hun contacten. En uiteindelijk besliste ik zelfs uit voorzorg om mijn praktische thuiszorg even stop te zetten. Mijn mantelzorgers zorgen even extra voor boodschappen en het onderhoud van mijn flatje. Ik bel over en weer met mijn artsen om te kijken welke controles en onderzoeken uitgesteld kunnen worden.

En dan gebeurt toch het onvermijdelijke: mijn blaas en nieren strooien roet in het eten. Hoge koorts en veel pijn… de huisarts probeert het nog even met extra medicatie thuis maar na enkele dagen is een opname in het ziekenhuis voor infuusbehandeling toch onvermijdelijk.

Sien

Volgende week lezen jullie verder hoe mijn opname in tijden van corona verloopt. Intussen ben ik benieuwd naar wat de coronapandemie veroorzaakt in jullie leven. Kunnen jullie nog op de nodige hulp rekenen en hoe probeer je je te beschermen? Ben je bang voor de gevolgen van een besmetting?

Deel onze blogs alsjeblieft!