Ik zoek nog steeds een broek

In maart schreef Steven over zijn zoektocht naar een geschikte broek. Daar kwam best wel wat reactie op, vooral op de Facebookpagina van Rolmodel. Wat bleek? Vaak moest er een compromis worden gesloten tussen er fashionable uitzien, of gemak. Een moderne, zwarte broek bijvoorbeeld met aangepaste naden tegen de zitwonden die zat er niet tussen. Dus Steven zocht voort…

En terwijl ik dapper verder zoek naar mooie, comfortabele, handige, en ook nog eens aangepaste kledij stelt iemand mij voor aan een bevriende modeontwerpster. We belanden samen rond de tafel. Ik vertel gepassioneerd dat ik vind dat iedereen het recht heeft zich goed te voelen in zijn of haar kleren. Dat wie door een hel is moeten gaan om toch een zo normaal mogelijk leven te kunnen leiden volgens mij recht heeft op kledij die dat doorzettingsvermogen, die vechtlust en die overwinning benadrukt. Op kleren die die zelfstandigheid vergroten en dat zelfvertrouwen stimuleren.

Van praten naar prototype

En zo begint een avontuur waar ik een jaar geleden nog nooit van zou hebben durven dromen. Na mijn betoog knikt ze instemmend, begint wat op een papier te tekenen en stelt me de ene na de andere vraag. Over wat er dan zo speciaal moet zijn aan een aangepaste broek. En wat decubituswonden zijn. En waarom een rits geen optie is als je tetrapleeg bent. Aan het einde van ons gesprek zijn we allebei moe, maar ik zie een vlammetje in haar ogen. Ze neemt haar tekeningen mee naar huis. Een paar dagen later krijg ik een mailtje, dat ze erover nagedacht heeft en al een eerste ontwerpt heeft, en of we gauw nog een keer kunnen samenzitten om dat ontwerp bij te schaven en te finaliseren. Enthousiast zeg ik ja.

Het prototype van een aangepaste broek

Drie weken later is het zover. Ik doe het prototype aan. Eindelijk heb ik, net zoals voor mijn ongeval, geen hulp meer nodig bij het aandoen van een broek, het sluiten van een rits en het gebruik van een knoop. Ik zwier sierlijk mijn beide benen uit bed en glij over mijn plank de rolstoel in. Verbaast en opgelucht roep ik, net iets te luid door het enthousiasme, tegen de wereld en wie het horen wil dat de broek fantastisch zit! Ik rol zo snel ik kan naar de enige lange spiegel op het gelijkvloers om mezelf te bekijken.

Ik word emotioneel wanneer ik een man in een rolstoel zie zitten. Ontdaan van zijn vormeloze jogging, met een blauwe broek die mooi tot op de schoenen valt, die mooi de benen vormt, die niet snijdt in de knieholten en niet in de liezen…

En direct denk ik bij mezelf: “Waarom zou ik zulke kledij enkel voor mezelf houden, waarom zou ik anderen dezelfde nachtmerrie laten beleven als ik? Ik kan voorkomen dat anderen voor dezelfde frustraties komen te staan. Dit moet ik delen met de rest van de wereld!” En dan bezinkt wat ik net heb bedacht. En vraag ik me af: “Hoe ga ik dat in ‘s hemelsnaam doen?”

Hoe zou jij dat aanpakken? Heb je ideeën of tips voor Steven om zijn broek te delen met de wereld? Zet ze hier!

Deel onze blogs alsjeblieft!