Peter dook op zijn 16de in ondiep water en werd tetrapleeg. Tijdens zijn revalidatie begon hij met rolstoelrugby, maar recreatie werd algauw sport op hoog niveau. Zo hoog dat zijn team in 2009 goud en in 2011 brons behaalde op het EK. Tot Peter zijn been brak en het gedaan was met rugby. Toch bleef hij niet bij de pakken zitten en stapte over naar atletiek. Vorig jaar brak hij het wereldrecord op de 100m en werd daarna wereldkampioen op de 100 en de 400 meter. Wie het filmpje van BBC4 heeft gezien, is het ermee eens: Peter is duidelijk ook een ‘superhuman’. En wij mochten hem nog snel een paar vragen stellen voor hij naar Rio vertrok!
Dag Peter, fijn dat je nog even tijd voor ons kan maken. Waar hoop je op in Rio?
Een medaille natuurlijk! (lacht). Iedereen droomt van goud, maar een medaille zou al leuk zijn. Over de kleur van die medaille kan ik nog geen uitspraken doen, maar ik ga in elk geval hard mijn best doen om er een mee naar huis te brengen!
Hoe bereid je je eigenlijk voor op de Paralympics?
Trainen, trainen en trainen! Ik ben net terug van Lanzarote waar ik twee weken, zes dagen van de zeven, heb getraind. ‘s Morgens opstaan om half zeven, ontbijten, trainen, eten, oefeningen voor stabilisatie, daarna kine en dan alweer bed binnen want de dag erna is het weer van dat. Ik leef helemaal zoals een valide topsporter: op mijn eten letten, veel trainen, goed slapen,…
Door op je lui gat te zitten, ga je er dus niet geraken…
Eigenlijk wel, haha! Maar in mijn geval dus actief op mijn gat zitten.
Als tetrapleeg heb je waarschijnlijk wel wat extra zorg nodig. Wie gaat er allemaal met je mee?
Eigenlijk niet. De bondscoach gaat mee en de delegatieleiding. Uiteraard ook een kine, een dokter en een verpleegkundige – maar die zijn er niet alleen voor mij, die zijn er voor heel de delegatie. Dat komt omdat er per zoveel atleten maar 1 persoon mee mag. België kiest, dus het is een beetje schipperen. Iedereen die meegaat, is ook echt heel zelfstandig hoor.
En je materiaal? Hoe goed ben je voorbereid op het weer in Rio?
Ik ben eigenlijk op alles voorbereid, behalve op regen. Dat is echt het slechtste wat er kan gebeuren, want dan heb ik geen grip meer op de hoepels van mijn wielen. Ik heb een hoes laten maken om over mijn hoepels te doen om op z’n minst droog tot aan de start te geraken. Maar als het giet, dan gaan ze binnen een paar seconden kletsnat zijn. Wie er dan wint, is de persoon die de beste oplossing tegen de regen gevonden heeft!
We duimen voor droog weer! Zijn er nog andere dingen die we moeten weten als we voor je supporteren?
Dat je alleen naar de prestatie moet kijken en niet naar de handicap. Wij moeten echt serieus presteren om mee te mogen doen want net als bij valide sporters staan er limieten op: als je een bepaalde tijd niet haalt, mag je gewoon niet meer naar Rio. En net als in validensport, komt het niet op seconden maar op honderdsten van seconden aan. De Fin die nu het wereldrecord op de 100 meter heeft, start sneller maar ik heb mijn techniek aangepast en nu ben ik met 2 honderdsten sneller. Dat kan echt het verschil maken, want alleen de top 3 krijgt een medaille!
Weet je, soms worden de Paralympics verward met Special Olympics (Olympisch Spelen voor mensen met een mentale beperking, nvdr). Of gaat het in een interview drie kwartier over mijn handicap en oh ja Peter doet ook nog sport. Maar ik ben geen sukkelaar die ook nog sport doet, ik ben in de eerste plaats een atleet!
Gelukkig heb ik niet veel te klagen hoor, tegenwoordig begint het wel te beteren. Journalisten die ik ken, als die iets over me schrijven dan staat het niet in de variasectie als feelgood verhaal maar in de sportsectie. En dan gaat het puur over de sport, met mijn tijden erbij.
Je hebt echt al veel verwezenlijkt. Van al je prestaties, wat springt er voor jou uit?
Het feit dat ik wereldkampioen werd, toen was ik echt even de beste van de wereld! (lacht)
Ook Europees kampioen worden en het wereldrecord breken, waren natuurlijk toppers. En op het vlak van ervaringen als team kunnen de EK’s die ik heb gedaan met het rugbyteam zeker ook tellen.
Maar weet je, Paralympisch kampioen worden, daar zou ik alles voor inruilen. Voor mij staat dat nog zoveel hoger. Vooral omdat het maar om de vier jaar kan en je dus maar een paar kansen in je leven krijgt om het te zijn. En ook al zijn je tegenstanders hetzelfde als altijd, toch heeft het zoveel meer aanzien in mijn ogen, het is voor mij het hoogst haalbare.
Voel je je door al die verwezenlijkingen soms een rolmodel?
Goh, een echt rolmodel? Tja, ik zie me niet als voorbeeld… Maar als mensen mij als voorbeeld nemen, is dat wel tof. Weet je, ik probeer gewoon mijn best te doen.
Heb je zelf een rolmodel?
Eigenlijk niet. (denkt even na) Toen ik pas in een rolstoel zat, ben ik begonnen met rugby. Ik kwam uit revalidatie en was niet 100% zelfstandig. Dus ik keek rond naar de andere spelers: die kan dit en die kan dat, hoe doen zij dat? Ik keek af en probeerde uit. En ik trainde tot het beter was. Je zou dus kunnen zeggen dat de mensen rondom mij mijn rolmodellen zijn en mij inspireren.
Zeker als je tetra bent, is rolstoelrijden heel veel techniek. Een parapleeg neemt de hoepels vast en duwt. Maar als tetra heb ik weinig triceps, en moet ik vooral rijden op biceps. Daarom gebruik ik in mijn rugbyrolstoel bijvoorbeeld de bovenkant van mijn hand, om de spieren van mijn pols ook nog te kunnen gebruiken. Dat maakt me een pak sneller. Ik zit ook enorm diep in die stoel, even met mijn elleboog tegen het wiel en ik draai al. Enfin, allemaal dingen die ik heb geleerd door te sporten. Ik kan het iedereen aanraden, al is het maar om andere mensen tegen te komen en van straat te geraken! (lacht)
Nvdr: Peter racet op 13/09 om 10u34 (15u34 Belgische tijd) de finale van de 100m en op 17/09 om 11u01 (16u01 Belgische tijd) de finale van de 400m.
