Politiek: iets voor mij?

Al sinds ik oud genoeg was om iets te snappen van de actualiteit volg ik ‘de politiek’. Soms leidde dat tijdens mijn puberteit tot geanimeerde discussies met mijn ouders aan de eettafel, tot grote ergernis van mijn zussen die de microbe niet echt te pakken hadden.  Sorry zusjes! Maar een actieve politieke carrière: geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht. Want politiekers zijn allemaal dezelfde toch?! Postjesjagers, die veel beloven en weinig doen, muggenziften, elkaar het licht in de ogen niet gunnen… Maar is dat wel zo?

Ongeveer een jaar geleden kreeg ik ouder bekenden over de vloer. Oude vrienden van in de jeugdbeweging, met wie ik al altijd op dezelfde golflengte zat, maar die ik wat uit het oog was verloren. Beiden waren ze al een aantal jaar gemeenteraadslid voor de partij waarvoor ik al sinds mijn 18de stemde: Groen. En dat was meteen ook het onderwerp van hun bezoekje: of ik geïnteresseerd zou zijn om hun team mee te versterken? Gevleid door het voorstel, gingen toch heel wat ‘ja, maar’-en door mijn hoofd. Ja maar, liever achter de schermen. Ja maar, jullie weten toch dat ik ziek ben? Ja maar, is dat geen harde wereld die politiek? Ja maar, hoe werkt dat eigenlijk? Enzovoort.

Die 1ste avond kwamen we uiteindelijk tot het besluit dat ik zou toetreden tot de partij en lid zou worden van het bestuur, om zo vooral achter de schermen te werken. Wie mij kent, weet echter dat halve engagementen niets voor mij zijn… dus na een paar maanden inwerken, programma schrijven, vergaderen, groeide ‘de goesting’ meer en meer. Toch had ik bedenkingen: Stel dat ik verkozen zou worden, maar de meeste zaken waarop ik verwacht wordt zijn ontoegankelijk? Wat als ik terug zieker word? Wat als ik hulp nodig heb? Wat met mijn uitkering: verlies ik die dan?

Groen Shoot

Na mij goed te informeren, waagde ik de sprong in het diepe en ik stelde me kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen. De ploeg had vertrouwen in mijn capaciteiten en stelde me meteen op de tweede plaats. De campagne was intensief, erg vermoeiend, maar ook erg spannend. In de positieve zin van het woord dan. Samen gaan voor een project waar je in geloofd, met een team die je motiveert en vooruit stuurt, maar je terzelfder tijd draagt en voor je zorgt. Een positieve, constructieve ploeg die denkt in oplossingen en opportuniteiten, eerder dan in problemen en crisissen.

Campagne voeren

Tot mijn grote verbazing was het resultaat ook nog eens erg goed! Onze ploeg verdubbelde het aantal zetels, en persoonlijk haalde ik veel meer voorkeurstemmen dan ik had durven dromen. Dat leverde me een rechtstreeks plaatsje op in de gemeenteraad!

Stemfolder Sien

Sien

 

PS : De eerstkomende blogs wil ik dieper ingaan op wat er allemaal bij komt kijken om als chronische zieke en persoon met een fysieke beperking politiek actief te worden: de hindernissen bij de campagne en bij het mandaat, de vooroordelen, de praktische problemen, de financiële consequenties,… Hebben jullie specifieke vragen daarover of over iets anders? Zet ze gerust in de commentaren en ik probeer ze te beantwoorden in mijn blogs!

Welke thema’s vinden jullie als persoon met een beperking, als familielid/vriend/begeleider/mantelzorger van een persoon met een beperking belangrijk binnen de politiek en wat moet dringend aangekaart worden? Shoot! Ik ben superbenieuwd!

Interview met Sofie Vanhoutte – deel 2

‘Boem! Explodeer, implementeer, transformeer’ – het tweede boek van Sofie Vanhoutte bevat haar vernieuwende visie op inclusie en Blogger Sien vroeg om uitleg. In deel één van het interview kon je al ontdekken hoe Sofie in het leven staat, en hier in deel twee gaat het heel specifiek over haar vzw en waarom die zo belangrijk voor haar is. 

 

Kan je vertellen wat ‘vzw Krijtlijn’ doet?

Krijtlijn biedt coaching voor kinderen en jongeren met een beperking en hun omgeving. Door de jaren heen merkte ik dat mensen met een handicap vaak al veroordeeld worden tot vanalles alvorens ze de kans hebben gekregen om te worden wie ze echt zijn diep vanbinnen. Als je bijvoorbeeld 20 jaar aan een stuk hoort: ‘Vanwege je beperking zul jij nooit in staat zijn tot dit en dat.’ In het begin gaan kinderen zich daar vaak tegen verzetten en bij zichzelf zeggen: ‘Foert, later als ik groot ben…’ Maar als je die strijd jaren aan een stuk moet voeren, is het niet raar als je energie op den duur echt op is en je gewoon de handdoek in de ring gooit. En dat opgeven is echt zonde, want je laat er veel potentieel en kostbare talenten mee verloren gaan!

Bovendien zullen de mensen die je vandaag verzorgen en opvoeden, helaas zelf niet het eeuwige leven hebben. Ooit zal er een tijd komen dat in het beste geval jij zelf je eigen lot in handen zal moeten nemen of zullen er andere alternatieven moeten gezocht worden voor je verzorging. En eerlijk is eerlijk… zo’n dingen vragen tijd.

Krijtlijn wil een meerwaarde betekenen in dat proces door zo vroeg mogelijk kinderen met een beperking en hun omgeving te coachen in zelfredzaamheid, zelfkennis, grenzen ontdekken (en waar mogelijk verleggen). Naar de ouders toe is leren loslaten vaak de pittigste les. Als je leven gedurende vele jaren in het teken gestaan heeft van ‘zorgen voor’ is het moeilijk dit op te geven zonder in een zwart gat terecht te komen. Zonder zelf in dat gat te vallen. Ook hiervoor heeft Krijtlijn een traject bedacht, waarin we ouders helpen herontdekken wat ze graag deden voor hun leven in het teken stond van hun zoon of dochter.

Krijtlijn vzw

Je hebt je boek in eigen beheer uitgegeven en ook helemaal zelf ‘vzw Krijtlijn’ uit de grond gestampt. Is het belangrijk dat jongeren met een beperking zo’n ‘rolmodel’ hebben in hun leven?

Ik voel me echt waar geen ‘rolmodel’. Ik doe gewoon wat ik leuk vind en wat mijn intuïtie me ingeeft. Ik probeer te helpen waar ik kan, zonder er allemaal kloontjes van Sofie van te maken. Ik denk trouwens dat de wereld meer dan genoeg heeft met één exemplaar van mijn kaliber! Ik zou het wel leuk vinden mocht ik erin slagen om mensen te inspireren om méér te zijn wie ze echt willen zijn en waar mogelijk los te komen van de verwachtingen die de maatschappij van hen heeft op basis van hun medische fiche. ’t Is niet omdat de maatschappij er van uitgaat dat jij niet tot bepaalde dingen in staat bent dat het ook zo is! Nee, als jij voelt dat je iets wil en ook kan, ben je het gewoon verschuldigd aan jezelf om het op z’n minst te proberen.

En ja, ik geef toe: Sofie’s way is er soms één waar zelfs ik letterlijk krampen in de buik door krijg. Een boek uitbrengen in eigen beheer is niet niks! Daarom is het boek ook zeven maand later uitgekomen dan ik eerst in gedachten had, want ik wou geen brol de wereld in slingeren.

Nee, geen amateuristisch gedoe voor mij. Zo zie ik Krijtlijn ook niet als zomaar ‘een VZW’ke’ maar als een zichzelf respecterende organisatie die kwalitatief mensen wil helpen in hun groei, omdat ik oprecht geloof in en respect heb voor de mensen die wij helpen.

Je geeft in de nabije toekomst ook enkele lezingen en workshops geïnspireerd door je boek?

Ik wil tijdens de lezing mijn toeschouwers de ‘truken van de foor’ aanreiken om zelfkennis en onafhankelijkheid te verwerven, zodat ze meer in staat zijn zelfstandig keuzes te maken en zoveel mogelijk op eigen benen te staan. Af en toe moet je jezelf bijvoorbeeld eens de toestemming geven om een asociale trut of asshole te zijn. Raar maar waar, bijna automatisch gaan de mensen die je eerder betuttelend benaderden, dat plots een pak minder doen. Leuke bonus toch?

Dan rest ons enkel nog jou te bedanken voor het interview en je alle succes te wensen met je boeken en vzw Krijtlijn!

Jullie bedankt voor het interview!

 

Het eerdere deel van dit interview lees je hier. En uiteraard kan je het tweede boek van Sofie nog steeds bestellen op haar website, net zoals haar eerste boek. Je vindt er ook alle informatie over vzw Krijtlijn terug.

Water en bier

Doe jij veel zelf? Burugo verkiest eigen werk, al dan niet met biertje. Hoe dat dan gaat? Dat lees je hier…

Onze keukenkraan lekte.

Daar zijn keukenkranen toch ook min of meer voor bedoeld? Hoor ik u denken. En daar hebt u gelijk in.

 

Maar u denkt voor uw beurt, want onze kraan lekte ook op momenten dat we hem helemaal niets gevraagd hadden.

Dus hij moest er uit, besloot ik, want ik ben keihard in die dingen. En omdat mijn vrouw toch perse een kraan in de keuken wilde ging ik naar de winkel om een nieuwe te kopen.

De winkel betrof een doe het zelf zaak, dus besloot ik hem dan ook maar zelf te monteren. Klusje van niks, stelde ik mijn verschrikt kijkende huisgenotes gerust. Voor alle zekerheid gingen ze toch maar een paar daagjes naar oma.

Des te beter, pottenkijkers kunnen we nu even niet gebruiken. Om te beginnen moet de hoofdkraan dicht. Deze bevindt zich in het kruipluik bij de voordeur, ruim een meter onder de vloer. Zo lang zijn mijn armen niet. Dus van een houten lat en wat schroeven een hoofdkraandicht(of open)draaimachine (© Burugo) in elkaar geflanst, en de kraan dichtgedraaid.

Tijd voor een biertje, want dat hoort bij bouwvakkerswerk.

En nu de oude kraan eraf. Als ik mijn neus tussen mijn knieën stop pas ik precies onder onze onderrijdbare keuken. Klein nadeel: dan bevindt de kraan zich boven mijn achterhoofd, maar ik ben geen kniesoor.

Op de tast lukt het mij toch om de kraan los te krijgen, wel jammer dat de hoofdkraan nog niet helemaal dicht zat. Met een drijfnatte rug bevrijd ik mijzelf uit mijn benarde positie met als trofee de defecte kraan. Eerst de hoofdkraan goed dicht, en dan nog maar een biertje.

Wederom dubbelgevouwen en op de tast monteer ik de nieuwe kraan. Wonderlijk genoeg ging het vrij vlot, en lekte er niets bij het opendraaien van de hoofdkraan.

Er kwam alleen loeiheet water uit de blauwe kant van de kraan, mijn opvatting dat we daar heus wel aan zouden wennen zou ik natuurlijk nooit overeind kunnen houden bij mijn gezin, dus alles moest nog een keer.

Biertje doen? Ja, best.

Ruim twee uur heeft het me al met al gekost, maar ’t is me wel gelukt en dat stemt mij zeer content!

Maar dat kan ook door het bier komen.

 

Burugo

 

 

 

Ontdek meer columns van Burugo op dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns

Ook op onze blog kan je nog meer columns lezen van Burugo.

Burugo op nieuwjaarsreceptie in 2018

Had jij met het werk dit jaar al een nieuwjaarsreceptie? Heb je lekker gegeten, gedronken, gedanst? Lees hier hoe het Burugo verging, vanuit zijn rolstoel…

Met frisse tegenzin meldde ik mij in een zalencentrum, teneinde de nieuwjaarsreceptie van mijn werk bij te wonen.

Ik was ruimschoots op tijd, zoals gewoonlijk, omdat ik altijd een parkeerplekje zoek waarvan ik zeker ben dat ik bij vertrek nog steeds bij mijn auto kan.

Nieuwjaarsreceptie met de rolstoel

Binnengekomen wilde iemand mijn jas afpakken, maar ik weerhield haar hier vriendelijk van. Als je vroeg bent, komt je jas van onderen op de kapstok te hangen, waar je sowieso niet bij kan, wat inhoudt dat je als laatste weer naar huis mag… en dat was ik absoluut niet van plan!

In de zaal zelf was er – behalve de mijne – geen stoel te bekennen. Tafels waren er wel voldoende, en wel van het o zo gezellige ‘sta’ type.

Ik nam plaats aan, of eigenlijk ‘onder’, zo’n tafel en kreeg een koffie van de barjuffrouw. Terwijl ik mijn koffie nuttigde, druppelde de zaal langzaam vol en tegen de tijd dat het feest losbarstte, stond ik ingeklemd tussen 200 mensen, met  400 billen, die ik allemaal ongemerkt had kunnen betasten, maar het waren vooral mannenbillen en die zijn mij te hard.

De directeur zette een aantal jubilarissen in het zonnetje, en ik begaf mij moeizaam richting het buffet, kreten slakend als ‘pardon, excuseer, sorry, mag ik even..,’ (ik ben een welopgevoed kereltje).

Omdat het gratis was, besloot ik een bord flink vol te scheppen met etenswaar. Maar de schalen met het grote-mensen-voer stonden natuurlijk veel te hoog voor mij. Gelukkig was er ook aan de kinderen gedacht en stond er op een laag tafeltje een schaal met aardappelpuree, en ook één met appelmoes.

Nadat ik mij hiermee had volgepropt en de kleurplaat die bij de appelmoes hoorde, had afgeraffeld, wist ik stiekem te ontsnappen.

Buiten op de parkeerplaats hoorde ik vanuit de speakers “gelukkig Nieuwjaar” schallen.

Gelukkig wel.

 

Burugo

Ontdek meer columns van Burugo op dwarslaesie.nl/column of op facebook.com/burugocolumns.

Ook op onze blog kan je nog meer columns lezen van Burugo. Zeker de moeite waard!

Dineren bij de koning

Je las vorige week al dat Steven was uitgenodigd voor een diner van jonge sociale ondernemers op het koninklijk paleis. Maar het exclusieve verslag van die avond zelf? En hoe het was om de koning en de koningin te ontmoeten? Dat lees je hier op Rolmodel!

Zelfontwikkelde broek? Check!

Aangepast hemd? Check!

Sjieke schoenen? Check, check!

Haren gekamd, medicatie bij, sondagemateriaal en uitnodiging mee?

“Yessss, here we go!” Zei mijn mama die dan, ook volledig opgemaakt, het gaspedaal induwde.

Dineren op een koninklijke locatie

Aangekomen aan de buitenkant van het kasteel werden we door vriendelijke politie-ambtenaren gegroet en gecontroleerd vooraleer we binnen mochten. Omdat ik door mijn beperking in een rolstoel zit, mochten wij als enige tot in de vestibule (de overdekte buitenzijde aan de ingang) van het kasteel rijden.

Daar werden we begroet door échte lakeien (pinguïnjas en witte handschoenen incluis!) en werd ik uit de auto geholpen. Na mijn begroeting met de chef protocol nam een lakei het over en rolde me door twee salons heen naar de kamer waar het aperitief zou worden opgediend.

Een mooie luster, ronde houten tafel en wandtapijten van zeker 3 m hoog en 5 m breed aan de muren waren het decor van de start van een surrealistische maar geweldige avond. Terwijl mijn mama in het aangrenzende salon moest wachten, ontmoette ik de andere genodigde jonge sociale ondernemers…

Mama in Laken

Goedenavond, Sire

Voor het zover was, werd ons snel uitgelegd dat je de koning aanspreekt met ‘Sire’ en onze koningin met ‘Majesteit’; dat je geen vragen hoort te stellen en dat selfies niet worden geapprecieerd. Waarna de koning en koningin van België de kamer werden binnengeloodst.

Ik was de eerste waar koning Philippe naartoe stapte, maar nog voor we elkaar de hand konden schudden vroeg hij mij wie de dame was die zat te wachten in het aanpalende salon en of ze er niet bij hoorde te zijn. Ik legde onmiddellijk uit dat het mijn begeleider was, en dat ik voor zo’n speciale gelegenheid mijn mama had gevraagd om mij te begeleiden – waarop de koning van ons land prompt op haar afstapte en haar (tot mijn grote vreugde) hartelijk begroette.

Na een kort gesprek waarin de koning zijn bewondering toonde voor wat ik, ondanks mijn situatie, al had bereikt en deed, begroette hij de anderen terwijl ik genoot van een waanzinnig lekker hapje en een glaasje versgeperst fruitsap (ik moest nog rijden naar de volgende kamer).

Daarna volgde een snelle groepsfoto en begaven we ons naar de eetkamer. We werden opgedeeld in groepjes en mochten plaatsnemen aan ronde tafels in een lichtblauwe kamer met gouden accenten, prachtige kroonluchters en gigantische spiegels.

Rolmodel bij de koning

Smakelijk, Majesteit

Op het menu stond makreel, fazant en een vegetarisch toetje. Één voor één waanzinnig lekker en perfect bereid en voorgesneden voor mij (dank u, mama!).

Tijdens ons dessert kwam koningin Mathilde aan onze tafel zitten op de stoel vlak naast mij. We praatten over onze projecten en hun impact op de maatschappij, maar ook vertelden we onze persoonlijke verhalen, waarbij hare Majesteit Mathilde evenveel vertelde als luisterde.

Zowel koning Philippe als koningin Mathilde bleken waanzinnig zachte, meelevende en oprecht geïnteresseerde personen zonder kapsones of opgeblazen ego’s. Het was voor iedereen van de groep een waar genoegen het koningspaar te leren kennen op zo’n intieme manier!

Uitgeput van de avond en door de jetlag die ze overhielden aan hun missie naar India, waar ze dezelfde dag nog van waren teruggekomen, trokken zij zich terug. De rest van het gezelschap maakte nog snel wat foto’s en selfies van de kamers terwijl ze zich ook naar de uitgang begaven.

Daar vond ik ook mijn glunderende moeder terug.

De weg terug naar huis was stil aangezien we beiden zo onder de indruk waren van de gebeurtenissen die avond. Wat een avond!

Heb je het eerste deel gemist? Lees dan hier over de uitnodiging die Steven ontving. Wil je graag meer lezen van Steven? Dat kan ook hier op Rolmodel. Volg onze Facebookpagina voor meer nieuws en updates!