“Humor en geduld zijn de kamelen waarmee je door alle woestijnen kunt gaan”, zei Phil Bosmans. Of ik al dan niet een goed gevoel heb voor humor laat ik in het midden, maar ik ben er wel van overtuigd dat humor alles wat draaglijker maakt, je helpt relativeren.
Als je te maken krijgt met een degeneratieve lichamelijke aandoening, is het niet te vermijden dat je met zorgverleners en zorgverstrekkers te maken krijgt. En misschien maar goed, dit zijn vaak heel positieve personen die als er onweer dreigt, de zon laten schijnen.
Zorg
Sinds een goed half jaar word ik dagelijks gewassen door ofwel een verpleger of verpleegster. Aanvankelijk was dat een beetje onwennig, vooral als de verpleger aan de deur stond! Niet dat ik preuts ben, maar toch. Alhoewel, als ik er nu zo over nadenk, ik had het moeilijker met het feit dat ik wéér wat zelfstandigheid moest afgeven dan met het feit dat ik me als vrouw diende bloot te geven (letterlijk dan!). Het is maar hoe je ermee omgaat. Met de nodige humor lukt dat heel goed! Zo letten we beiden, de verpleger en ik, op onze lijn (want we wegen eigenlijk te veel) maar we zijn toch altijd over eten bezig en wisselen kooktips uit!
De verpleger woont een paar straten veder, erg handig voor iemand die regelmatig kwetsuren heeft.
Hulp
Direct na mijn diagnose (een tot nu toe onbekende aftakelingsziekte) ben ik gestart met kinesitherapie. Aanvankelijk tweemaal per week, sinds kort ga ik driemaal per week een uurtje afzien. Maar dat afzien doet me goed, al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat het een half uurtje afzien (en grappen) is en een half uurtje massage (en babbelen) is. En die massage laat ik me dan ook welgevallen! De kinesisten kennen me door de jaren heen natuurlijk goed en hebben dan ook rap door als er een haar in de boter zit.
Een van de kinesisten waar ik mee werk, is maar een lichtgewicht. Op een keer bij een stapoefening (waarbij hij me in de onderrug vasthield om te steunen) verloor ik mijn evenwicht, trok ik hem per ongeluk over mijn rug heen en belandden we beiden op de mat. Dat was een hilarisch moment!
Ikzelf op de loopband met de aanmoediging van de kinesiste.
Humor
Enkele keren per jaar moet ik mij aanmelden in het UZ Gasthuisberg voor opvolging en eventuele onderzoeken. Héél confronterend altijd en ik ga er telkens weer met lood in mijn schoenen naartoe. En het blijft me telkens weer verbazen hoe de dokters, assistenten en het verplegend personeel mijn gemoed keer op keer weten om te buigen. Laatst moest ik er zijn voor een onderzoek waar ik toch wel een beetje tegen opzag… maar het verliep vlot, vooral dat vleugje humor heeft geholpen!
Voor een sliktest liet de assistent me een contrastvloeistof drinken.
“Hier madammeke, een slokske nemen en als ik ja zeg, moogt ge slikken. ‘t Is nie vies, ‘t smaakt naar anijs.”
– “Hmm, zoals Pastis en Pernod en drop, dat lust ik wel”, zei ik.Bhah, echt niet dus, maar ik was al lang blij dat ik niet moest kokhalzen!
“Voila madammmeke, dat was het, was het lekker?”
– “Dokter, als de Pastis bij Uw thuis zo smaakt, kiept ‘m dan maar door de WC, dan is ‘m vervallen zunne.”Hij ging even weg, kwam zich dan verontschuldigen.
“Excuseer, ik dacht dat u een andere contrastvloeistof moest drinken. Hier sè, een snoepke tegen de vieze smaak.”
De inkomhal van het UZ in Leuven.
En dan heb ik het nog niet gehad over de logopediste, de pedicure/manicure/kapster aan huis, de zorgverstrekker van de hulpmiddelen, de thuisbegeleidster… Allemaal mensen die samen met familie, vrienden en buren mijn leven (ondanks alles) een stuk draaglijker maken. Dit alles overgoten met een flinke dosis humor en het is voor mij ‘in de saccoche’.
De zorgverstrekker, klaar om de scooter van deze brokkenpiloot mee te nemen voor herstelling.
Lachen kost minder dan elektriciteit en geeft minstens zoveel energie. Humor en lachen maakt het voor mij en mijn omgeving ondanks alles aangenamer. Dan heb ik voldoende moed om zelf ook mopjes te maken: “Kom mama, we doen nog eens polonaise!” (Stapoefening met handen in onderrug). Je zal maar als verpleger, kinesiste, …. dagelijks moeten werken met een zuurpruim!
Ben je op zoek naar nog meer inspiratie? Gelukscoach Berte schreef ook al over de kleine dingen die haar gelukkig maken. Wat doe jij om de moed niet te verliezen en ondanks alles zonnig in het leven te staan?
